Een grote vlakte die in de maanden mei, juni en juli gekleurd wordt door een zee van bloemen… Dat leek me een bezoekje waard! In Umbrië ligt deze bijzondere vlakte, de Piano Grande. In het hart van het natuurgebied Monti Sibillini om precies te zijn. Ik neem je graag even mee terug…
Het weidse landschap van Umbrië
Dat Umbrië uit talloze prachtige heuvels bestaat, wist ik wel. Maar dat het er zó ongerept zou zijn, is nieuw voor me. Over stille weggetjes rijd ik door de groene streek. Wanneer ik na ruim een uur rijden het natuurpark inrijd, zie ik al snel wat bedoeld wordt met die zee van bloemen. In de verte verandert het groen in grote stukken rood en paars. Tegelijkertijd blijven de groene heuvels daar prachtig bovenuit steken. Op een kleine parking stal ik mijn auto. Ik stap uit en draai langzaam rondjes terwijl ik de omgeving in me opneem. Niet vaak zag ik zo’n weids landschap!
Castelluccio: een levensecht sprookje
Ik begin te lopen, de hoogte in, om zo het mooiste plaatje te kunnen schieten. Al na een paar stappen passeer ik twee mensen die al net zo lijken te genieten van de omgeving. “Buongiorno!” roept de man naar me. Ik kijk hem aan, roep hetzelfde en begin wat te kletsen. “Mooi hier, zeg!” Trots kijkt het stel me aan. “Wij wonen hier vlakbij, in het dorpje Castelluccio. Ken je dat al?” Ik moet toegeven dat ik vooralsnog geen idee heb. “Ah, je moet er straks zeker even naartoe rijden! Het dorpje is magisch. Het ligt op bijna vijftienhonderd meter hoogte.”
Een uur nadat ik mijn ogen uitkijk naar de aparte kleuren Piano Grande, besluit ik de tip van het Italiaanse stel op te volgen. Ik stap mijn auto in, begin te rijden en al snel doemt het dorpje Castelluccio op, dat hoog boven de doorgaande autoweg uittorent. Ik sla een weggetje in en rijd recht op het dorp af. In het dorp vertelt een oude Italiaanse dame me dat deze weg naar het dorp pas sinds vijftig jaar echt goed begaanbaar is. “Toch is het er in de winter nog altijd een uitdaging!” lacht ze. En ik geloof het. Het is hier prachtig, maar wel afgelegen. Toch lijkt de dame er geen problemen mee te hebben. “Ergens anders naartoe? Nooit! Castelluccio en Umbrië zijn mijn thuis!” Ze glimlacht en tevreden kijk ik haar na.
Let op: helaas heeft de aardbeving in september 2016 veel schade aangericht aan het dorpje Castelluccio. Ik hoop natuurlijk dat het snel weer zo mooi is als het ooit was!
Bekijk snel al mijn adresjes in Umbrië.
Wil je vaker leuke reisverhalen en bijzondere tips van mij ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.
Een grote vlakte die in de maanden mei, juni en juli gekleurd wordt door een zee van bloemen… Dat leek me een bezoekje waard! In Umbrië ligt deze bijzondere vlakte, de Piano Grande. In het hart van het natuurgebied Monti Sibillini om precies te zijn. Ik neem je graag even mee terug…
Het weidse landschap van Umbrië
Dat Umbrië uit talloze prachtige heuvels bestaat, wist ik wel. Maar dat het er zó ongerept zou zijn, is nieuw voor me. Over stille weggetjes rijd ik door de groene streek. Wanneer ik na ruim een uur rijden het natuurpark inrijd, zie ik al snel wat bedoeld wordt met die zee van bloemen. In de verte verandert het groen in grote stukken rood en paars. Tegelijkertijd blijven de groene heuvels daar prachtig bovenuit steken. Op een kleine parking stal ik mijn auto. Ik stap uit en draai langzaam rondjes terwijl ik de omgeving in me opneem. Niet vaak zag ik zo’n weids landschap!
Castelluccio: een levensecht sprookje
Ik begin te lopen, de hoogte in, om zo het mooiste plaatje te kunnen schieten. Al na een paar stappen passeer ik twee mensen die al net zo lijken te genieten van de omgeving. “Buongiorno!” roept de man naar me. Ik kijk hem aan, roep hetzelfde en begin wat te kletsen. “Mooi hier, zeg!” Trots kijkt het stel me aan. “Wij wonen hier vlakbij, in het dorpje Castelluccio. Ken je dat al?” Ik moet toegeven dat ik vooralsnog geen idee heb. “Ah, je moet er straks zeker even naartoe rijden! Het dorpje is magisch. Het ligt op bijna vijftienhonderd meter hoogte.”
Een uur nadat ik mijn ogen uitkijk naar de aparte kleuren Piano Grande, besluit ik de tip van het Italiaanse stel op te volgen. Ik stap mijn auto in, begin te rijden en al snel doemt het dorpje Castelluccio op, dat hoog boven de doorgaande autoweg uittorent. Ik sla een weggetje in en rijd recht op het dorp af. In het dorp vertelt een oude Italiaanse dame me dat deze weg naar het dorp pas sinds vijftig jaar echt goed begaanbaar is. “Toch is het er in de winter nog altijd een uitdaging!” lacht ze. En ik geloof het. Het is hier prachtig, maar wel afgelegen. Toch lijkt de dame er geen problemen mee te hebben. “Ergens anders naartoe? Nooit! Castelluccio en Umbrië zijn mijn thuis!” Ze glimlacht en tevreden kijk ik haar na.
Let op: helaas heeft de aardbeving in september 2016 veel schade aangericht aan het dorpje Castelluccio. Ik hoop natuurlijk dat het snel weer zo mooi is als het ooit was!
Bekijk snel al mijn adresjes in Umbrië.
Wil je vaker leuke reisverhalen en bijzondere tips van mij ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.
Gerelateerde berichten
Laat een reactie achter
Gister 19 juni 2019 naar piano grande gereden. Helaas waren de prachtige kleuren die we verwacht hadden er nog niet. Schijnbaar later dan anders. Wel heel indrukwekkend was om te zien wat de aardbeving heeft aangericht.
We voelden ons daar echt ramptoeristen.
Hebben maar een paar snuisterijen gekocht om die mensen daar aan een beetje inkomen te helpen.
Wij waren er op 17-19 juli 2019 en toen waren er óók geen bloemen helaas, maar de vlakte zelf is al zó magisch mooi….ook wij vonden de verwoesting van Castelluccio en omgeving indrukwekkend en vreselijk om te zien. Hopelijk wordt het weer opgebouwd zoals het was….