Mijn wekker gaat. Ik kijk om me heen en zie een typisch Grieks interieur. Even denk ik hard na waar ik ook alweer ben… Dan weet ik het weer: Lefkas, bij het knusse plekje Pavezzo Country Retreat. Ik kruip mijn bed uit en open de gordijnen. Wat ik zie zijn de prachtige groene heuvels van Lefkas en ik besef: dit is een dag waarnaar ik al zolang uitkijk. Ik ga zeilen!
Ik struin door de straatjes van Lefkas-stad, op naar de haven. Mijn gedachten voeren me even terug naar hoe het komt dat ik hier nu loop. Vorig jaar, op een vrijdagmiddag in mei, raakte ik in een barretje op dit eiland aan de praat met schipper Jason. Ik vertel hem die dag over mijn passie voor reizen door het Middellandse Zeegebied en de ontdekkingen die ik hier zo graag opdoe.
Toen hij me vroeg naar mijn reiservaring op het water, moest ik Jason bekennen dat ik niet kan varen. Daaropvolgend zag ik een glimlach bij hem ontstaan. Je hoeft niet te kunnen varen om op zeilvakantie te gaan, beloofde ik. “Er zijn genoeg schippers op Lefkas te vinden die graag mensen als jij het prachtige Griekse water laten zien. Ga anders eens met me mee.”
Op zeilvakantie met een enthousiaste schipper
Terwijl ik de haven nader, zie ik iemand in de verte uitbundig zwaaien. Aan zijn donkere haren, zie ik dat het Jason is. “Eliza! Welkom terug!” Jason verwelkomt me op zijn boot en laat me mijn hut voor de komende dagen zien. Een ruim tweepersoonsbed voor mij alleen. Fijn! Ik besluit mijn hut weer te verruilen voor het dek. De zon schijnt heerlijk, het briesje is aangenaam en het uitzicht magnifiek. Minutenlang staar ik in de verte. Ik zie niets dan helderblauw water. “Waar wil je de komende dagen naartoe, Eliza?” Ik kijk Jason beduusd aan. “Moet ik dat zeggen?” Jason lacht. “Antipaxos, Othoni, Corfu, Kefalonia… Genoeg keuze, zeg het maar.”
Dolfijnen in de Griekse zee
Jason vertelt tijdens onze tocht naar het kleine eilandje Othoni gepassioneerd over zijn werk als schipper. “Mijn vader was ook schipper. Als klein mannetje al stond ik liever op het water dan op het vasteland. Dat is nooit meer veranderd.” Ik luister aandachtig, totdat ik in mijn ooghoek iets zie. Ik draai me om, kijk opzij en zie een school dolfijnen langs onze boot springen.
Jason glimlacht naar me. “Dit zijn mijn beste vrienden!” Ik kijk verwonderd naar de dieren, die snel hun tocht door zee vervolgen. Wij doen hetzelfde. Op weg naar Othoni komen we nog een paar kleine eilandjes tegen, waaronder Antipaxos. De helderblauwe baaitjes bij dit eiland trekken mijn aandacht en Jason besluit de boot even voor me weg te leggen. We nemen een verfrissende duik in het water en leggen onze handdoek voor een uurtje op het zachte zand.
Vanuit Antipaxos vaart Jason me verder naar het eilandje Othoni. Vanaf het water zie ik het grotere eiland Corfu constant aan mijn rechterzijde. “Dat bewaren we voor de laatste dagen” concludeert Jason. Ik kijk nu al uit naar de komende dagen…
Mijn wekker gaat. Ik kijk om me heen en zie een typisch Grieks interieur. Even denk ik hard na waar ik ook alweer ben… Dan weet ik het weer: Lefkas, bij het knusse plekje Pavezzo Country Retreat. Ik kruip mijn bed uit en open de gordijnen. Wat ik zie zijn de prachtige groene heuvels van Lefkas en ik besef: dit is een dag waarnaar ik al zolang uitkijk. Ik ga zeilen!
Ik struin door de straatjes van Lefkas-stad, op naar de haven. Mijn gedachten voeren me even terug naar hoe het komt dat ik hier nu loop. Vorig jaar, op een vrijdagmiddag in mei, raakte ik in een barretje op dit eiland aan de praat met schipper Jason. Ik vertel hem die dag over mijn passie voor reizen door het Middellandse Zeegebied en de ontdekkingen die ik hier zo graag opdoe.
Toen hij me vroeg naar mijn reiservaring op het water, moest ik Jason bekennen dat ik niet kan varen. Daaropvolgend zag ik een glimlach bij hem ontstaan. Je hoeft niet te kunnen varen om op zeilvakantie te gaan, beloofde ik. “Er zijn genoeg schippers op Lefkas te vinden die graag mensen als jij het prachtige Griekse water laten zien. Ga anders eens met me mee.”
Op zeilvakantie met een enthousiaste schipper
Terwijl ik de haven nader, zie ik iemand in de verte uitbundig zwaaien. Aan zijn donkere haren, zie ik dat het Jason is. “Eliza! Welkom terug!” Jason verwelkomt me op zijn boot en laat me mijn hut voor de komende dagen zien. Een ruim tweepersoonsbed voor mij alleen. Fijn! Ik besluit mijn hut weer te verruilen voor het dek. De zon schijnt heerlijk, het briesje is aangenaam en het uitzicht magnifiek. Minutenlang staar ik in de verte. Ik zie niets dan helderblauw water. “Waar wil je de komende dagen naartoe, Eliza?” Ik kijk Jason beduusd aan. “Moet ik dat zeggen?” Jason lacht. “Antipaxos, Othoni, Corfu, Kefalonia… Genoeg keuze, zeg het maar.”
Dolfijnen in de Griekse zee
Jason vertelt tijdens onze tocht naar het kleine eilandje Othoni gepassioneerd over zijn werk als schipper. “Mijn vader was ook schipper. Als klein mannetje al stond ik liever op het water dan op het vasteland. Dat is nooit meer veranderd.” Ik luister aandachtig, totdat ik in mijn ooghoek iets zie. Ik draai me om, kijk opzij en zie een school dolfijnen langs onze boot springen.
Jason glimlacht naar me. “Dit zijn mijn beste vrienden!” Ik kijk verwonderd naar de dieren, die snel hun tocht door zee vervolgen. Wij doen hetzelfde. Op weg naar Othoni komen we nog een paar kleine eilandjes tegen, waaronder Antipaxos. De helderblauwe baaitjes bij dit eiland trekken mijn aandacht en Jason besluit de boot even voor me weg te leggen. We nemen een verfrissende duik in het water en leggen onze handdoek voor een uurtje op het zachte zand.
Vanuit Antipaxos vaart Jason me verder naar het eilandje Othoni. Vanaf het water zie ik het grotere eiland Corfu constant aan mijn rechterzijde. “Dat bewaren we voor de laatste dagen” concludeert Jason. Ik kijk nu al uit naar de komende dagen…
Gerelateerde berichten
Laat een reactie achter
O ja, Antipaxos, daar was ik ook lang geleden. Schitterend dat water daar… Sowieso heeft Griekenland zulke mooie helderblauwe wateren!